Cudowna postać -  Jan Paweł II.                       
  Każdy z nas kocha, widzi, czuje oraz interpretuje fakty inaczej, indywidualnie. Większość ludzi posiada odmienne cechy charakteru. Są gwałtowni, ciągle wpadający w gniew i są też ludzie spokojnego usposobienia, są weseli i przygnębieni, podli i szlachetni, okrutni i współczujący, ludzie łagodnego i kamiennego serca. Znamy ludzi kultury, sztuki, nauki, władzy, również Kościoła. W większości są to nieskazitelne autorytety.    
   Moim autorytetem wśród tak szerokiej rzeszy był, jest i pozostanie Polak Papież Jan Paweł II, który jest patronem mojej szkoły - Publicznego Gimnazjum Nr 2 w Ostrowi Mazowieckiej. Ten wspaniały człowiek skłonił mnie swoim postępowaniem, aby dokładniej poznać jego życiorys. I teraz wiem, że najlepszą i najbardziej słuszną sprawą dla mnie jest nauczyć się jak żyć i postępować by kroczyć drogą prawdy, zgodną z wartościami, które powinny obowiązywać w naszym świecie. Drogą skromnego człowieka. Tak jak czynił to Karol Wojtyła. Począwszy od ławy szkolnej do wielkiego przywódcy religijnego doszedł żyjąc w skromności. Pielgrzym podróżujący po całym świecie, wszędzie witany był z szacunkiem i godnością z jaką nikogo wcześniej nie witano. Zawsze wesoły, uśmiechnięty, życzliwy wszystkim, nawet swojemu zamachowcy.    
   Taka postawa Ojca Wszystkich Narodów nauczyła mnie cieszyć się małymi szczęściami każdego dnia. Tymi, na które większość z nas nie zwraca uwagi. Dostrzegać pozytywne rzeczy w codziennej rzeczywistości. Cieszyć się przez wszystkie dni, być zadowolonym i mieć łagodną twarz, nawet w obliczu śmierci. Tak bardzo chciałabym umieć zachować tę równowagę. Jan Paweł II pozostanie moim drogowskazem życia i wzorem do naśladowania. Gdzieś głęboko w sercu czuję żal, straciłam Ciebie Ojcze Święty. Odszedł mój nauczyciel. Wchodząc powoli w dorosłe życie, uczę się miłości do otaczającej nas rzeczywistości, miłości do bliższych i dalszych mi osób. Za przykładem nauk głoszonych przez Karola Wojtyłę uczę się i staram: żyć normalnie, żyć etycznie. Iść drogą środka.   
   Rzadko zdarza się, aby komuś stawiać pomniki i docenić wartość bliźniego za życia. My Naród, My ludzie Świata nie potrafimy do końca pojąć, jak wiele straciliśmy. Dziękujemy Papieżowi za „złote myśli", które w szarej rzeczywistości są jak promyki słońca. Za poczucie humoru i za to, że nigdy w nas nie zwątpił. Zawsze będzie w naszych sercach, szczególnie w sercach młodzieży, którą sobie umiłował. To piękne i prawdziwe, że mogłam spotkać na swojej drodze tak cudowną postać jak Jan Paweł II. Wyszczególniając odmienność cech charakterów ludzkich, usiłowałam udowodnić oczywistą konkluzję. Najbardziej zacietrzewiony sceptyk uchyli czoła przed autorytetem jakim jest, był i pozostanie Jan Paweł II.
   Jestem dumna, iż Polak Papież swą skromną osobą wpłynął na lepsze jutro kraju i świata. Pytanie, na jak długo...? W mojej świadomości żyje nadal.„Niech nasza droga będzie wspólna. Niech nasza modlitwa będzie pokorna. Niech nasza miłość będzie potężna. Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co tej nadziei może sprzeciwiać”.                                                                                                                                                                                                       

                                                                              ELIZA ZADROGA, ABSOLWENTKA 2009/2010                                                        

                                    Mój Patron                    

  Jan Paweł II jest postacią historyczną. Wyrazem szacunku i oddania ze strony wiernych jest m.in. czynienie Go patronem szkół. Również tej, do której uczęszczam.Myślę, iż ten człowiek odmienił życie wielu ludzi. W swych przesłaniach głosił przede wszystkim równość oraz jedność. Niezależnie od grup etnicznych oraz narodowości obywatele ziem, które odwiedzał traktowali go jak rodaka, zachowując przy tym należyty szacunek.    
  Istoty ludzkie stojące przed obliczem „TEGO" Papieża pragnęły stawać się lepsze, za wszelką cenę czynić dobro. Pomaganie tym najbardziej potrzebującym stało się czymś naturalnym. Nie była to już tylko teoria, lecz bardzo ważne czyny, pchające nasze społeczeństwo w kierunku podium.     
   Osobiście uważam, że mając możliwość kształcenia się w szkole pod patronatem takiej osobowości, jestem skłonna do głębszych refleksji na temat dobroci. Częściej zastanawiam się nad swoimi uczynkami i mam wątpliwość co do ich słuszności.     
       Myślę, że Św.P. Papież Karol Wojtyła, który przybrał imię Jan Paweł II, był niepowtarzalnym, wyjątkowym i jedynym człowiekiem, który potrafił skłonić do szczerej modlitwy nawet ateistę.                                                                                                 

                                                                                              KAROLINA PALUCH ABSOLWENTKA 2009/2010      

 
                                                                    Jan Paweł II - mój Patron    
                    Na początek może odrobina historii. Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach niedaleko Krakowa. Urodził się w czasach, kiedy Polska musiała podnieść się po I wojnie światowej. Od początku wiedział, że zostanie księdzem, takich ludzi jak on potrzebowała Rzeczpospolita, aby budować się w duchu wiary katolickiej     Kiedy kończyłem przedszkole w roku 2001 zastanawiałem się jak będę się czuł w nowej szkole. Nowa szkoła - nowi ludzie, nowi nauczyciele, nowe przedmioty, nowe wyzwania. W tym samym roku dyrektorem naszej szkoły został pan Jerzy Bauer. „Dwójka" została też szkołą im. Jana Pawła II. Podniosło mnie to na duchu, wiedziałem, że nie tylko ja będę „startował" w tej szkole.  
   Jan Paweł II był odważnym i silnym człowiekiem. Jeździł tam gdzie inni nie mogli lub się bali. W swoich pielgrzymkach odwiedził prawie cały świat. Był poliglotą, praktycznie w każdym kraju gdzie był rozmawiał z ludźmi w ich ojczystym języku. Oprócz tego był wielkim autorytetem dla każdego z nas. Słuchali się go wszyscy - od nas, prostych ludzi do wielkich głów państw. Wpłynął na życie każdego człowieka, w mniejszym lub większym stopniu. Nie ma na padole ziemskim człowieka, który nie wiedziałby kim był Jan Paweł II     
   Papież był i jest też moim osobistym tematem do rozmyślań. Często brakuje mi jego błyskotliwych wypowiedzi i samej jego obecności. Papież podnosił mnie na duchu gdy było mi źle. Dzięki niemu spojrzałem z innego punktu na religię i wiarę. Pokonałem też wiele swoich słabości.   
    W moim odczuciu Karol Wojtyła był jednym z największych Polaków. Był człowiekiem powszechnie szanowanym i kochanym wśród zwykłych ludzi. Był bezdyskusyjnym i niepodważalnym autorytetem Kościoła Katolickiego. Karol Wojtyła był i będzie człowiekiem wielkiego formatu. Jan Paweł II - Papież Miłości, Papież Pokoju, Papież Pojednania - Mój Patron.                                                                                             

                                                                                 MATEUSZ RUTKOWSKI , ABSOLWENT 2009/2010

             
     Wpływ patrona mojej szkoły - Jana Pawła II na moje życie.
                  
    W okresie nauki w gimnazjum ogromny wpływ na moje życie miał patron szkoły papież Jan Paweł II. W swoich naukach Jan Paweł II mówił: „Szkoła jest dla wszystkich - nauczycieli i uczniów - wspólnotą, rodziną, wychowawczą, w której każdy młody człowiek spotyka się z szacunkiem niezależnie od swoich zdolności i możliwości intelektualnych, jako, że nie można ich uważać za jedyne bogactwo osoby...". Tak, jak nauczał Papież starałem się godnie zachowywać w szkole, a poza szkołą godnie ją reprezentować. Nie zawsze się udawało, często ponosiły mnie emocje, często dawałem zły przykład, jednak w takich chwilach myślałem o słowach patrona szkoły, dzięki temu mogłem się uspokoić, powstrzymać przed dalszym czynieniem zła.  
   Inne słowa Karola Wojtyły dotyczące szkoły to: „Pierwszoplanowa misja szkoły (...) polega bowiem na wychowaniu mężczyzn i kobiet, którzy w przyszłości będą umieli oddać swoje najlepsze zdolności dla dobra społeczeństwa i Kościoła. (...) Ośrodki Oświatowe nie powinny nigdy tracić z oczu tego szczególnego zadania, jakie mają wypełniać...". Moja szkoła sumiennie wypełnia swoje zadanie, więc i ja starałem się korzystać z tego co mi daje. Szkoła dawała mi możliwość kształcenia się, poznawania ludzi, niosła pomoc w razie trudności w nauce i nie tylko. Szkoła jest darem, który trzeba umiejętnie wykorzystać. Starałem się jak najbardziej przykładać do nauki, by nie zawieść bliskich, nauczycieli, a przede wszystkim samego siebie. Ojciec Święty był człowiekiem dobrym i wielkodusznym. Uważam też, że był odważny i bohaterski. Dzięki temu, że jest on patronem mojej szkoły zacząłem się interesować jego życiem. Obejrzałem wiele filmów o Janie Pawle II, przeczytałem książkę, brałem udział w konkursach. W młodych latach, podczas okupacji nie poddawał się, walczył o słuszną sprawę, nie bał się publicznie wyrażać własnych poglądów. Walczył z okupantami, jednak nie była to walka zbrojna. Był aktorem, grał w teatrach, był wykładowcą. Myśląc o nim starałem się o tym pamiętać, by choć w małym stopniu być taki jak on. Mogę powiedzieć, iż Karol Wojtyła był, jest i będzie moim autorytetem.     
  Kiedy odszedł Ojciec Święty, wszystkim ludziom było przykro i smutno. Cierpieli z powodu odejścia najcudowniejszego człowieka, ich duchowego przywódcy. Ja także przeżyłem śmierć Papieża, była to bardzo ciężka chwila. Jednak całym swoim życiem Jan Paweł II nauczył mnie bardzo wiele. Uważam, że miał ogromny wpływ na moje życie, dzięki Niemu stało się lepsze.                                                  
                                                                                                         MICHAŁ WAŃCZYK , ABSOLWENT 2009/2010